Het is eind juni 2018. Ik stap uit op Heraklion Airport, Nikos Kazantzakis. Het is half tien ’s avonds, ik kijk omhoog en zie de heldere sterrenhemel van Kreta. Ik ben thuis.
Deze zomer heb ik mij ruim twee maanden teruggetrokken op het eiland Kreta. Het eiland waar ik me in de afgelopen jaren ben gaan thuisvoelen. Dankzij de ruimte, het licht, de onmetelijke natuur en vooral ook de gastvrijheid van de vriendelijke mensen. Het eiland waar de restauranteigenaar zijn vriend belt om een slaapplaats voor je te regelen. Waar je aan het einde van de maaltijd zoete watermeloen geserveerd krijgt vergezeld van een flesje raki om je spijsvertering te bevorderen. Het eiland waar dankzij de uitgestrektheid en onherbergzaamheid nog altijd plekken te vinden zijn waar je onbereikbaar bent voor de zendmasten die telefonie en internet verspreiden. Kortom echt een plek om je terug te trekken en tot rust te komen.
Ik gun mezelf de tijd voor bezinning op dit magische eiland. Waar sta ik in mijn leven en waar wil ik naartoe, sta ik nog altijd achter de keuzes die ik heb gemaakt? Energie opdoen om te broeden op nieuwe ideeën en bestaande plannen uit te werken. De natuur, de zon, de zee en het strand ondersteunen me om echt contact te maken met mezelf, met wie ik ten diepste ben. Juist door mezelf uit mijn veilige thuisomgeving te halen, realiseer ik me dat thuisvoelen niet aan een plek gebonden is. Het zit in mijzelf, dat ik me mag thuisvoelen in dit lichaam, met alle sensaties, emoties en gedachten die opkomen en weer weggaan. Zonder oordeel kijken naar hoe ik me voel, van moment naar moment, en daarmee tevreden kunnen zijn.
Het is de kracht van je terugtrekken, simpeler leven. Je bewust worden dat je niet veel nodig hebt om simpelweg gelukkig te zijn. Geluk schuilt niet in meer, groter, beter, voor mij zit geluk in me verbonden voelen, met mezelf, de natuur, de mensen om me heen.
Om me heen zie ik dat mensen steeds drukker worden, dat het leven draait om de smartphone waarop email en berichten van social media binnenstromen, en dat het menselijk contact steeds schaarser wordt. Terwijl je met iemand praat zie je in de ogen dat er onrust is, dat je gesprekspartner eigenlijk al onderweg is naar de volgende afspraak of verplichting, niet echt aanwezig is.
Steeds meer mensen vinden een moment van rust in yoga. De yogales wordt een moment waarin even helemaal niets hoeft, een rustpunt in de week waarin je kunt ontspannen en je opladen om de waan van de dag aan te kunnen. In mijn yogalessen hoop ik mensen die rust te geven, en ze te stimuleren deze rust mee te nemen in de week, dat je in een moment van drukte even pauzeert, ademhaalt en contact maakt met die bron van rust, die je altijd bij je draagt. Adem in, “ik ben hier”, adem uit, “ik ben thuis”.
Terwijl ik op de punt van de rotsformatie in de baai zit, de Sleepy Dragon, en uitkijk over de Lybische zee, komen de woorden van Alexis Zorba bovendrijven:
“I was happy, I knew I was happy. We sense happiness with difficulty while experiencing it. Only when it has passed and we look back we suddenly comprehend, sometimes with astonishment, how happy we have been. I, however, on this Cretan shore, was experiencing happiness while being simultaneously aware of my happiness.”
Uit: Zorba the Greek, Nikos Kazantzakis, vertaald door Peter Bien.
