Twee dagen geleden kreeg ik het verdrietige bericht dat een mij dierbaar iemand met een hersenbloeding in het ziekenhuis is opgenomen. Ik zat in de auto toen ik dit hoorde.
Ineens ontstaan er flashbacks naar eerdere momenten in mijn leven waarin ik vergelijkbare ervaringen heb meegemaakt. Zoals toen ik rijdend in de auto hoorde dat mijn schoonmoeder was overleden. Of dat ik in een wegrestaurant het nieuws vernam dat mijn zwager een hersenbloeding had gehad.
Ik voel niet alleen de pijn en zorg voor de vrouw die nu voor haar leven vecht, maar ook het oude verdriet trilt mee, en dat maakt het verdriet van nu anders, intenser.
Maar het geeft mij ook een kans. Ik wil graag beschikbaar zijn, tot steun zijn voor mijn dierbaren en voor anderen die worstelen met verdriet. Ik geef ruimte aan mijn eigen pijn om het verlies van de mensen van wie ik houd. Ik luister naar mijn hart, adem in en uit, en voel dat ik leef.
Het leven is onvoorspelbaar, buiten onze controle, dit klinkt soms somber maar het geeft ook kansen, want de vreugdevolle momenten waarin we liefde delen zijn even onvoorspelbaar en daardoor hartverwarmend.
Er bestaat geen handboek voor het omgaan met je verdriet, er zijn geen vast omlijnde kaders waarlangs rouw- en verliesverwerking lopen. Dit is fijn want het geeft vrijheid, je mag het helemaal zelf invullen. Maar het is tegelijkertijd ook moeilijk, want je voelt jezelf vaak eenzaam en alleen en dan wens je dat de pijn verdwijnt, maar je weet niet hoe.
Ik wil je graag daarbij begeleiden, instrumenten aanreiken die je kunnen ondersteunen terwijl je leert de pijn te ervaren en te verdragen. Dat doe ik met yoga. Met ademhalingsoefeningen om het zenuwstelsel te kalmeren, yinyoga om de levensenergie in je lichaam te laten stromen en yangyoga om kracht en energie op te bouwen. En meditatie om te leren meer in het moment te leven, om naar binnen te keren in onze innerlijke wereld, de wereld van emoties en gedachten. Als we leren om aanwezig te zijn bij onze emoties, om ze niet te onderdrukken, maar simpelweg te observeren, kunnen we gaan zien hoe de pijn en het verdriet eruit ziet, wat het voor ons betekent. Stukje bij beetje openbaart onze innerlijke wereld zich aan ons, onze gedragspatronen die soms ondersteunend zijn, maar ons soms ook in de weg kunnen zitten. Zo leren we onszelf beter kennen waardoor we ook onze boosheid, verdriet en teleurstelling leren dragen of verdragen.
Rouwen hoort bij het leven, we krijgen er allemaal mee te maken, in allerlei vormen van verdriet. Wij kunnen onszelf en elkaar daarbij helpen, door aanwezig en beschikbaar te zijn, te luisteren naar elkaars verhaal, zonder oordeel, met compassie en liefdevolle aandacht.
